Piet De Pessemier ...brengt nummers van, en vertelt over Neil Young CC Het Gasthuis Aarschot (01-02-2022) report & photo credits: Rootsville info organisatie: 'CC Het Gasthuis © Rootsville 2022

In "CC Het Gasthuis" te Aarschot hebben ze de maand februari getransformeerd tot "Neil Young" maand. Op 01 februari openen ze hier met "Piet De Pessemier" die hier in België zonder meer als een Young adept kan worden bestempeld. Naast gitarist te zijn geweest bij Monza en daarna bij "Mad About Mountains" is Piet ook het gezicht van "Le Noise", een Neil Young tribute band, naar analogie met het gelijknamige album van jawel...Neil Young.

Deze avond bestaat er eerder in om de aanwezigen een uiteenzetting te geven over het leven van deze toch wel iconische muzikant en songwriter. Uiteraard zal Piet De Pessemier ook wel enkele nummers ten gehore brengen...

photo credits Neil Young

Het podium wordt ingenomen door een groot projectiescherm, een laptop met daarop een schat aan informatie over Neil Young, een neckrack, een stoel en een akoestische gitaar en nee het is niet "Hank". "Piet De Pessemier" begint aan een bijna 2 uur durend relaas en met het brengen van "Heart of Gold" verkrijgt hij zo meteen de aanwezigen hun aandacht.

Het verhaal...het verhaal begint uiteraard op 12 november 1945 wanneer hij in het Toronto General Hospital werd geboren als Neil Percival Young. Young kreeg al meteen af te rekenen met enkele doortastende tegenslagen zoals diabetes en kreeg hij ook in 1951 het verdict "Polio" te verwerken. Je zou haast zeggen dat er daardoor een band zou ontstaan met Joni Mitchell.

Op jeugdige leeftijd begon hij het bedrijfje "Neil Eggs" en verzamelde golfballen om zo zijn kippen in leven te kunnen houden. In 1958 kreeg Neil Young van zijn ouders een "ukelele" als kerstcadeau. Van dit snaarinstrument werd niets meer gehoord tot in 2014 het album "Tumbleweeds" verscheen. Zijn eerste volwaardige gitaar was dan een hollow body "Harmony Monterey". Als student speelde hij in diverse schoolbandjes.

Zijn eerste stappan in de rock 'n roll wereld zette Neil Young met zijn groep "The Squires". Met deze band bracht hij instrumentale covers van "The Shadows" en speelde toen op een "Gretsch". Zijn eerste nummer met lyrics was "I Will Love You Forever", een nummer dat hij schreef voor een vriendin. Hij stapte op in de band en vertrok voor een 8-tal maanden weg van alle tumult en op zoek naar zichzelf. Neil begon terug op te treden als Neil Young & The Squires. Een hoogtepunt toen was het voorprogramma van Stephen Stills' The Company.

Na deze periode volgde die van "The Mynah Birds" met onder meer Rick James en kreeg hij van zakenman John David Eaton een "Rickenbacker". Tijdens de opnamen van een album werd Rick James gearresteerd en werd zo ook het platencontract ontbonden.

Tijd voor Piet om Neil's periode met "Buffalo Springfield" uiteen te zetten. De periode ook van de aanschaf van een lijkwagen als tourauto. Met het nummer "For What It's Worth" hadden ze een dikke hit en speelden als vaste band in de later legendarische club "Whiskey à Go Go". De voortdurende meningsverschillen met Stephen Stills deed Neil Young besluiten om het voor bekeken te houden en stapte op in 1967.

Daarna richtte Neil Young zich om zijn solo carrière en mede door manager Elliot Roberts en pianist en producer Jack Nitzsche kwam het album "Neil Young" uit, en een jaartje later "Everybody Knows It Is Nowhere". Door dit laatste album kwam hij terecht bij de supergroep "Crosby, Stills, Nash & Young". Na een immense tour nam elk lid van deze groep een soloalbum uit en bij Young was dit het toepasselijke "After The Goldrush". Voor het afsluiten van het eerste gedeelte krijgen we nog "live" van Piet "Long May You Run".

Tijdens het tweede gedeelte komen we terug bij Piet's favoriete album "Everybody Knows It Is Nowhere" als Neil Young & Crazy Horse en krijgen we ook het relaas over "Cinnamon Girl". Ook krijgen we een uiteenzetting van Neil's favoriete gitaar "Ol' Black" een uit 1953 afstammende "Gibson Les Paul Golden Top" die volledig in het zwart werd gespoten en meer de geschiedenis in ging als de "Ol' Black" dan een Gibson.

De absolute doorbraak voor Neil Young als solo artiest kwam er met het album "Harvest", nu exact 50 jaar geleden. Helaas volgde er nadien een donkere periode met albums als "Times Fade Away", "On The Beach" en "Tonight is the Night", respectievelijk uit 1973, 1974 en 1975. Op het scherm kregen we een versie van "Old Man" door James Taylor en Linda Ronstadt en bracht Piet zelf Live "Out On The Weekend", de openingstrack uit "Harvest".

We krijgen het liefdesverhaal te horen van Neil Young met Carrie Snodgress en "Crazy Horse" lid Danny Whitten van wie Piet het mooie "I Don't Want To Talk About It" brengt. Brengt ons zo ook bij het verhaal over de Flower Power periode en ook Charles Manson, van wie Neil Young vond dat hij talent had voor het schrijven van nummers. We horen een nummer van diezelfde Manson dat door de Beach Boys werd overgenomen. Ook krijgen we het ganse verhaal over de opnamen van "Harvest" op de locaties, de Barn, de studio van Elliot Mäzer in Nashville en met een symfonisch orkest in Engeland. Door het noemen van de "Barn" kwam uit de zaal de naam schuur...te vallen en was zo Piet even van slag.

Piet De Pessemier kan uiteraard nog uren doorgaan over Neil Young en zijn talrijke albums maar we zaten al bijna tegen half elf en dus kregen we nog een afsluitend verhaal over de instrumenten en versterkers van Neil Young, incluis de stembakskes die Neil Young over de hele wereld meeneemt. Ook nog een uiteenzetting van die "Hank", de akoestische Martin gitaar en zo krijgen we ook nog twee live nummers als toetje. Die nummers zijn "A Man Needs A Maid" en jazeker, "Old Man".

Deze bloemlezing zit er hier op en voor nog meer Neil Young verwijzen we u graag door naar 12 februari wanneer hier in "Het Gasthuis" de lokale band "Cortez Cortez" hun hommage aan Neil Young zullen brengen. (Met dank aan Maaike van Het Gasthuis)

photo credits "Live Nation"